Long time no see. Ik was weer niet in staat om iets zinnigs uit het toetsenbord te krijgen. Sinds enige tijd rijpt er echter weer een schrijfsel. Ik wilde een soort evaluatie maken van, laat ik het “herstel-technieken” noemen. Hopelijk kan iemand er wat mee.
Eerst en vooral, en bij nader inzien alleen maar: Lees verder “65. Tijd”
Langzaamaan, o zo langzaamaan, gaat het wat beter. Ik merk het aan mijn dromen, waaruit ik gesterkt ontwaak hoewel het gezien de tijd van het jaar behelpen is met een paar uurtjes per nacht – het lijkt alsof de lichtreceptoren in mijn ogen geen uit-stand hebben, kamerverduisterende truukjes en gesloten oogleden ten spijt.
Net zoals ik in het wakkere leven van geleefd worden naar zelf leven evolueer (met de nadruk op de traagheid van dat proces), kies ik tegenwoordig af en toe zelf wat ik doe in een droom. Niet langer word ik elke nacht getergd door een vervormd, vervreemd verleden, eindeloze verantwoordelijkheden of schrikbeelden allerhande. Lees verder “64. Een kleine update”
Als ik zo eens door mijn blog terugscroll, zie ik pas wat voor lange, moeizame, heftige, confronterende, boeiende, verrassende, leerrijke weg ik heb afgelegd sinds de crash. “Je wordt nooit meer de oude, gelukkig maar” lees je wel eens. Heel veel overtuigingen en gedragingen van vroeger heb ik noodgedwongen uit m’n woordenboek geschrapt. Door jarenlang te oefenen, veel te vallen maar telkens toch weer recht te krabbelen (wat kan een mens anders doen?) staat hier nu een vrouw voor u die eindelijk niet meer bang is van het leven, de mensen, het verleden, het heden en de toekomst. Je komt regelmatig in interviews de stelling tegen dat het vanaf je dertigste beter begint te gaan qua zelfvertrouwen, en dat kan ik onderschrijven. Lees verder “63. Beschouwingen op een zaterdagmorgen”
Het valt niet te ontkennen dat deze heer een punt heeft. Het strafste van de video vind ik dat we blijkbaar in een zelf gecreëerde val trappen, vanuit de mindset die we al opgroeiend hebben verworven. Niemand staat met een geweer tegen onze kop te roepen dat we steeds 1000% ons best moeten doen, dat geweer zit IN onze kop en we spelen constant met de trekker…
En volgens mij is het zelfs besmettelijk naar eerdere generaties toe.
Misschien zit hierin wel Het Antwoord waar ik al m’n leven lang naar op zoek ben: waarom is de huidige maatschappij zoals hij is?
Gewoon als gedachten-op-een-rij-krijgertje, maar misschien hebben jullie er ook wat aan. Ik wil m’n “goede” en de “slechte” gewoontes eens naast elkaar zetten, naar aanleiding van vorig blogje. Niet dat er gedacht hoeft te worden in termen van “nooit meer x” en “elke dag y”, dat is veel te streng. Onlangs veranderde ik een sms van “ik moet eerst nog wat boodschappen doen” naar “ik wil eerst nog wat boodschappen doen” en dat zadelde me op met een grote glimlach en een innerlijk schouderklopje.
In het hersteljargon is er steeds sprake van “energiegevers” en “energievreters”, maar voor mij hebben die woorden nooit echt inhoud gehad. Ik zoek en vind geen link tussen wat ik doe en hoeveel energie het oplevert dan wel kost. Wellicht heeft dat te maken met het totale gebrek aan wiskundig inzicht waar menig leraar me vroeger mee om de oren heeft geslagen en waar ik me na vele wanhopige pogingen maar bij heb neergelegd. Maar in de loop der hersteljaren heb ik wel geleerd waar ik me beter door voel en waardoor slechter. Lees verder “61. De schemerzone”
Het was als leven in een utopie: energie genoeg om weer als vanouds de hele dag bezig te zijn met allerlei dingetjes, een bioritme, beter wordende relaties, terug aan het bewegen, behoorlijk goed gezind (behalve anderhalve week PMS dan, dank u moedertje natuur, grom). Op het werk is het de laatste weken nogal pittig: ik werk nu zo goed als halftime en er zijn enkele veranderingen geweest. Waardoor ik enerzijds eindelijk tijd heb om alle ‘speciale gevallen’ deftig op te volgen, en anderzijds weer tijd heb om op te merken hoe conservatief er wordt vastgeklampt aan manieren die niet werken. Op te merken dat mensen nog steeds worden behandeld als wegwerpdoekjes: over de zoveelste versgecrashte collega met jarenlange toegewijde dienst worden hooguit wat schouders opgehaald en ik durf er niks over zeggen. Op papier hebben we een schoon preventiebeleid omdat de overheid anders boetes uitschrijft. Ik vermoed dat dat zowat overal wel hetzelfde zal zijn.
U hoorde hem al komen: gisteren merkte ik plots dat ik bij thuiskomst een half uur over het werk aan het lullen was tegen mijn man (zoals voor de crash, maar toen was het de hele avond), en dat ik 100 dingen tegelijk wilde doen, en dat ik eigenlijk doodop was, en dat alles pijn deed, en dat dat eigenlijk alweer een tijdje zo bezig is. Het nadeel is dat het zo subtiel is allemaal. Terwijl je je afvraagt of je nog wel het recht hebt om officieel ziek te zijn, beslist je lijf eindelijk dat het tijd wordt om wat duidelijker van zich te laten horen. Dus je gaat in bad, bijvoorbeeld, waarna je heerlijk in slaap valt, helemaal opgewarmd en pijnvrij. De volgende avond echter weer spierpijnen. Vroeg bedje in dus. De dag erop zalfje uit de apotheekkast halen, en maar gewoon blijven verder doen zoals het spreekwoordelijke koploze kieken. Lees verder “60. Begrenzen”
Er is weer een slaapritme. Tegen 22u, ten laatste 23u wikkel ik me in een dekentje van zelfgeproduceerde, onvervalste melatonine, duffel me in het flanel en binnen het kwartier ben ik vertrokken. Ik hou van het punt waarop de beelden voor m’n geestesoog opeens een absurd kantje beginnen te krijgen; dan weet ik dat het bijna zover is en ontspan ik helemaal met een opgeluchte glimlach. Bij het eerste schemerlicht word ik wakker maar daarstraks kreeg ik toch nog een uurtje extra slaap, en binnenkort installeert onze huisbaas op mijn vraag een rolluik in de slaapkamer zodat de warme maanden dit jaar vriendjes zullen worden in de plaats van uitputtende nachtmerries. Lees verder “59. Het smeden van plannen”
