71. Een nieuw begin

Lang heb ik niets geschreven omdat er niets te melden viel, behalve dan dat mijn echtgenoot werk vond (driewerf hoera). Ik bleef doordoen en het bleef heel langzaam beteren tot de adviserend geneesheer van het ziekenfonds bij een controle vaststelde dat ik niet meer ziek genoeg was om de invaliditeit (en bijbehorende progressieve werkhervatting) nog te verantwoorden naar het Riziv – met ingang van een aangetekend schrijven dat mijn kant op kwam. Drie opties: weer fulltime gaan werken, een parttime contract onderhandelen of een andere job zoeken.

Reblog: vertrouw je burn-out maar

Zo, die sluit naadloos aan bij m’n recentste inzicht. Zielenknijpster Jentien Keijzer weet wat burn-out is en niet is: https://www.jentienkeijzer.nl/ontdek/vertrouw-je-burn-out-maar-het-weet-waar-het-mee-bezig-is
En het vervolgstukje: https://www.linkedin.com/pulse/vertrouw-je-burn-out-maar-het-weet-waar-mee-bezig-deel-keijzer-1e/

Zo helder heb ik ’t nog nooit uitgelegd gekregen.

70. Loslaten (2)

In het huidige zelfhulpboek dat ik mondjesmaat consumeer, is er een hoofdstukje over loslaten. Heb het wekenlang uitgesteld wegens angst. Zoals ik het al heel m’n leven uitstel wegens angst. Vanmorgen dacht ik: kom, het is tijd.

Reblog: Voor mijn dochters/over eten — En ze leefden nog groen en gelukkig

Het is een hectische dag als altijd. ’s Ochtends iedereen klaarstomen, naar school, terug via de winkel. Dan de baby’s hun tweede ontbijtje serveren, omkleden, in bed stoppen. Het gaat maar door: hapje maken, fruithapje klaarzetten, morning pages schrijven, was draaien tussendoor, vaatwasser uit- en inladen, soepje drinken met de buurvrouw, baby’s eten geven, oppas […]

via Voor mijn dochters/over eten — En ze leefden nog groen en gelukkig

 

Deze blog maakte heel wat los bij heel wat mensen, ook bij mij. Het is zowel fascinerend als confronterend hoe je in het leven staat door hetgeen er in de paplepel zat. Letterlijk in dit geval. Ik ben supertrots op de ouders die zich tot opvoeddoel stellen om dergelijke gif-kettingen te verbreken, zowel Prinses als velen die reageerden op haar blogbericht. Het geeft me hoop.

69. Time-out (2)

Na een deugddoend open gesprek met de arbeidsgeneesdame werd mijn progressieve werkhervatting verlengd. Ik had het niet verwacht. Er is blijkbaar nog emotioneel werk aan de winkel dus moet ik weer de therapiemolen in. “Je hoeft het niet in je eentje te doen,” sprak ze. Als er nu eens één ding waar is, is dat ik het zo veel mogelijk in mijn eentje heb proberen te doen. Misschien daarom dat m’n traject al zo lang duurt.

Ik ging in januari langs enkele mogelijke loopbaanbegeleiders voor intakegesprekken omdat ik nog ’n cheque heb liggen die ik wil besteden aan het vinden van plan B. Mijn huidige werkgever heeft zijn werknemers kwaad gekregen, waarover ik niet ga uitweiden. Dus wil ik een weldoordachte carrièrekeuze kunnen maken voor het geval dat de bom ontploft. En ik weet dat ik geen veertig jaar op deze zelfde stoel wil blijven zitten.

68. Afremmen en verwerken

Het was weer van dattum.

Het gezwind van bank veranderen brengt een hoop administratie met zich mee. Zodra er informatie, een vraag of een to-do-ideetje binnenkwam, vloog ik erin, of dat nu ’s morgens vroeg was of ’s avonds om half tien. Uiteraard was net de inkt op toen ik iets wilde printen om ondertekend terug in te scannen dus hop, jas aan en naar de winkel. Die moet ik nu bellen. Oh en heeft die al geantwoord?

Opzij opzij opzij, maak plaats maak plaats maak plaats, we hebben ongelofelijke haast.

Ook op het werk en eigenlijk in alle contexten had het rempedaal zich weer verstopt.

67. Jaar 4

De eindejaarsperiode is altijd een goed moment om eens terug te blikken.

Een handvol blogberichten, meer hebt u niet van me gehoord. M’n schrijfdrang bleek af te nemen naarmate er minder te verwerken viel. De voorspelling van mijn eerste therapeute is uitgekomen: de pieken en dalen worden minder heftig zowel in duur als in intensiteit naarmate de tijd vordert. Gelukkig maar.