Vraagje

Inmiddels moge wel duidelijk zijn dat Het Boek ervan komt. Lieve mensen helpen me nadenken over het concept. Eerst dacht ik de blog te copy-pasten en klaar, want de tekst is al geschreven. Dat begint te veranderen. Ik wil streven naar evenwicht tussen rauw en puur, levensles, inzicht, pijn, zalf enz. De rode draad zal chronische ziekte zijn, want anders moet ik een roman verzinnen en daar heb ik niet genoeg fantasie voor. Maar ik kwam erachter dat de meeste psychische aandoeningen eigenlijk om hetzelfde gaan: stress + schade = pijn waar je van kunt herstellen. Dat wil ik bovenal meegeven.

Dat iemand burn-out zonder te beseffen wat dat met een mens doet recht in mijn gezicht “een modewoord” noemde, geeft me extra drive om eromheen te werken. Ik gaf geen krimp want ik kan veel te goed op mijn tandjes bijten.

De titel “Enerziek” is dus niet afdoende. Ik dacht aan “Wegwerpmens” maar dat is veel te negatief. Daarnet dacht ik aan “Uit de shit” maar ongetwijfeld hebben jullie interessantere ideeën. Spui! Alvast bedankt!

Edit: wat denk je van “Het is niet jouw schuld” of iets in die richting? Iets als Louise Hay’s “Je kunt je leven helen” maar zonder zweverige regenboogcover. Iets aards, iets tastbaars, een handleiding voor traumaverwerking. Dat wil ik eigenlijk schrijven.

77. Enerziek wil actie

Aan deze blogpost te beginnen, stel ik ongewild al een maand uit. De gebeurtenissen blijven mij inhalen zowel in aantal als intensiteit; er is geen tijd om alles al schrijvend op een rij te krijgen. Ik zit in een ongeziene stroomversnelling.

Maar nu, nu neem ik de tijd en als ik weg moet of wil, schrijf en edit ik morgen verder. Want vannacht heb ik voor het eerst in ik maanden acht uur slaap gekregen!!! Mijn buik is rustig voor het eerst in 20 jaar. Ik ben rookvrij en schaad mezelf ook niet meer op andere manieren. Mijn dromen zijn kalm voor het eerst sinds ik leef.
Mijn huidige affirmatie is “ik ben ontspannen.”
En “ik ben enkel verantwoordelijk voor mezelf.”
En “ik handel vanuit liefde.”
Enz.
Ja, ik heb het opgegeven om tegen “zweverigheid” te strijden. Alweer: dank u Yves!

‘k Had het in de vorige post over synchroniciteit. Wie komt juist nu voorbij en noemt zich – schrijnend mooi – “Chronos en ik”: een langdurig zieke die met zijn of haar volle gewicht aan de alarmbel hangt, misschien tevergeefs, misschien ook niet. Ziehier een prachtig blogbericht dat zojuist op fakebook gedeeld werd door een “influencer” die onlangs een bestseller geschreven heeft, en waardoor de blogger nu misschien denkt: what the fuck is er aan de hand met mijn stats?

[Ja, het heeft totaal geen zin meer om me hier in bochten te blijven wringen om zo anoniem mogelijk te blijven of te vertellen over ontwaken en de taboes op al wat spiritueel is zelfs hier te voelen drukken. Laatst was ik boos op mezelf en toen ik vroeg waarom luidde het antwoord: “ik ben boos op ons zelfmedelijden, ik dacht dat we daaruit waren gegroeid.” Of zoals ik laatst tegen mijn ouders zei: “om esoterische termen te gebruiken: ik heb mijn ego tot pulp geslagen en je ziet nu nog een pootje spartelen en je hoort nog een piepstemmetje: “jamaar, arme ik?”. Je wilt niet weten hoe een grote hekel ik heb aan het woord ik maar ik heb het nodig om mezelf (‘zelf’ en ‘eigen’, bah, reclamemakers en narcisten krijgen er geen genoeg van) te uiten. En naar het schijnt is dat echt niet egocentrisch (zie link hieronder). Mijn interne gesprekspartner en ‘ik’ (wie van de twee of meer is ik?) zijn het erover eens: dat is allemaal te moeilijk om te begrijpen, of uit te leggen. Er zijn aardse dingen genoeg om ons hoofd over te breken.]

76. Eindejaarsterugblik en een waargebeurd kerstverhaal (2)

Wat een jaar, wat een stroomversnelling, wat een schrijfdrang. Zijnsondernemer Mieke Lannoey stuurde in haar prachtige nieuwsbrief een bestand met eindejaarsvragen. Van haar nieuwe boek, ‘Nooit meer de oude‘ ben ik mondjesmaat aan het smullen dus daar kan ik nog geen recensie van geven. Het is de moeite, zoveel is zeker.

De eerste opdracht luidt als volgt (de andere twee gaan over vooruitblikken): “Sta stil bij het afgelopen jaar met behulp van (onder andere) deze kernwoorden: belangrijke gebeurtenissen, meest vervullende ervaringen, groeimomenten, ontdekkingen, transformatie en heling.” Deze woorden zijn voor mij bijna synoniemen.

75. Oefening broedt kunst uit

Dag lieve lezers,

Hopelijk is alles goed met jullie?

Dat boek is er nog steeds niet van gekomen. Binnenkort is mijn man schrijver in bijberoep en ook mijn eventuele bladzijden kunnen dan via dezelfde weg aan de man gebracht worden. We zullen wel zien; niks forceren zeggen ze, he?

Sinds september behoor ik weer tot de actieve bevolking. Fulltime nog wel! Het is 36 uur per week, met enorm veel flexibiliteit, dus dat is qua stressgehalte veel beter dan om xu00 te moeten inbadgen voor een 40-uren-werkweek. Mijn huisarts, bij wie ik onlangs bloed moest laten prikken, vond het bijna ongelooflijk dat het me lukt*. Ze was trots op me, denk ik. Ze bedankte me ook voor de brief die ik haar tijdens de eerste lockdown heb geschreven om haar te bedanken. Zoals je wellicht wel weet, komt er soms plots uit het niets een onweerstaanbare drang om iets te doen dat goed voelt.

Wat mij ook gigantisch helpt in de job is de zekerheid dat ik mensen aan het helpen ben. Op momenten dat ik overweldigd word door de hoeveelheid informatie, programma’s, diensten enz denk ik daaraan en dan word ik weer kalm, komt iets me verzekeren dat het oké en normaal is om nog niet meteen alles te kunnen en weten. Tijdens mijn werkzoektocht – extra pittig door de crisis deze keer – was het essentieel voor me om een sector te vinden waarin ik me werkelijk goed voel. Niet te ver van huis ook, en liefst parttime. Dat laatste is dus niet gelukt omdat het aanbod heel erg beperkt was en mijn vorige parttime werkervaring niet al te denderend was zoals je in een ouder blogstukje kunt lezen.

Maar ik wou het vandaag hebben over dat angstaanjagende woord: ‘assertiviteit’. Tijdens mijn sollicitatie ben ik zoals steeds eerlijk geweest over de burn-out want ik heb genoeg verzwegen. Nadien heb ik bij mijn teamleader, die niet op dat videogesprek aanwezig kon zijn, gepolst of hij daarvan op de hoogte was gesteld. Zoals verwacht: nope. Wanneer ik me gestrest voel breng ik hem op de hoogte, want dat is wat hij vroeg en wat ik op mijn progressieve job nog steeds niet/maar halfslachtig kon hoewel ze me dat daar ook vroegen. Het is wat mij betreft blijkbaar een kwestie geweest van vijf jaar oefenen om geen jaar meer te wachten voordat je met volle kracht aan de alarmbel gaat hangen, en ook geen maand, en zelfs geen week. In dat laatste geval volstaat blijkbaar een zacht tikje tegen die bel. Met het opkroppen en doorbijten en inslikken en lieve vrede en ik-wil-niemand-lastigvallen schiet je alleen jezelf in de voet.

Reblog: waar burn-out nu echt voor dient

https://www.inspirerendleven.nl/hooggevoelig-burn-out-hoe-ervaar-je-een-burn-out-op-zielsniveau/ 

74. Boek!

En opeens zit ik alle blogberichten te copy-pasten naar een Word-bestand. Uitvoerig bewerken, hier en daar een vraag stellen, offertes vergelijken en vooral lekker meedrijven op deze spontane flow. Ik denk dat het een goed moment is om deze blog af te sluiten. 57610 woorden (rauwe versie) zal wel genoeg zijn zeker 😉 Dat zijn grofweg 230 pagina’s in gedrukte boekvorm, wat mogelijkheden schept voor een zeer goede leesbaarheid.

Ik hou jullie op de hoogte wanneer en waar het boek verkrijgbaar zal zijn. Tips, pre-orders of sponsoring zijn welkom maar niet nodig. Laat gerust een comment achter en ik stuur jou een mail als je iets wilt bespreken.

Rest mij enkel nog jullie uit de grond van mijn hart te bedanken voor het lezen, voor de warme comments, de steun en het wederzijds begrip.

Ik wens jullie bovenal een goede gezondheid. Zorg goed voor jezelf, vraag hulp, neem je tijd en luister alleen maar naar jouw lichaam.

Je komt er!

73. Een nieuw begin (2)

Het liedje dat te mooi was om waar te kunnen zijn, duurde niet erg lang. Werkdagen ontpopten zich tot bronnen van stress en frustratie. De alarmsystemen in mijn lichaam en geest begonnen te loeien. Ik boekte een afspraak bij mijn fantastische NEI-therapeut, want mijn gevoel schreeuwde dat het hoog tijd was om een herval te voorkomen, en mijn bewuste geest wist niet goed hoe. Na weer een dolgedraaide week gaf ik na weer een veel te korte nacht aan mezelf toe dat ik stijf stond van de stress. We kwamen overeen dat er iets moest gebeuren en maakten een stappenplan. Want tegen mensen zeuren over het werk lucht wel op maar brengt geen zoden aan de dijk. “De enige ontspanning die ik nog heb, is als ik op de bus zit,” verzuchtte ik tegen iemand.

Er zat een evaluatiegesprek aan te komen.

Reblog: Lessen in liefde en boodschappen doen

Ik ben al een tijd lang lurker bij Loessoep. Geen klassieke, nooit van zich laten horende lurker, maar omwille van de privacy van dit blog enzovoort. Zij schreef een stukje over hoogsensitiviteit zonder dat woord te gebruiken. Een feest van herkenbaarheid. Dat stukje wilde ik graag met jullie delen. Dat het zich ervan bewust worden een lang proces is, maar dat er ook praktische, eenvoudige oplossingen bestaan voor sommige dingen die moeilijk blijven, wat je ook probeert. En dat, zoals steeds, de zachte kracht van de liefde de sterkste is die er is.

Ik wens je een liefdevol, mooi en gezond tweeduizendtwintig.

https://loessoep.wordpress.com/2019/12/16/lessen-in-liefde-en-boodschappen-doen/

72. Boek? (3)

Zoals jullie kunnen zien aan het feit dat dit de derde keer is dat ik met het idee speel om een boek te maken van deze blog (de eerste keer is nu al vier jaar geleden), had ik graag jullie mening gevraagd. Is er nog behoefte aan het zoveelste burn-out relaas? Zou je er interesse in hebben of ken je mensen die er interesse in zouden kunnen hebben en zo ja, liefst e-book of papier?

Waarom wel:
– niet-bloglezende mensen bereiken die er steun of tips uit kunnen halen, want wellicht is er sinds 5 jaar geleden niets veranderd aan het gevoel helemaal op jezelf te worden teruggeworpen en het idee nooit meer beter te zullen worden als je de diagnose krijgt.

Waarom niet:
– privacy (aargh)
– financieel risico in geval van papier en het gedoe met statuut en belastingen en zo

Ik ben benieuwd naar jullie reacties.

Verder gaat het fantastisch. Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld op een job als nu, ook al ben ik nog maar drie weken bezig. Ook al moet ik mijn collega om de haverklap storen met al dan niet stomme vragen. Ook al dansen de cijfertjes en lettertjes soms voor mijn ogen. Ook al moet ik, nu ik energie krijg door wat ik doe (het bestaat!), weer regelmatig actief op zoek naar het rempedaal.
Het bedrijf is zo ongelooflijk menselijk. Voor het eerst in mijn carrière voel ik dat mijn werk gewaardeerd wordt. dat ik er mag zijn, dat ik mezelf mag zijn.
Ik sluip niet meer door de gangen.
Mijn schouders wijzen in de juiste richting.
Ik glimlach.
Ik adem.
Ik ben mij.

71. Een nieuw begin

Lang heb ik niets geschreven omdat er niets te melden viel, behalve dan dat mijn echtgenoot werk vond (driewerf hoera). Ik bleef doordoen en het bleef heel langzaam beteren tot de adviserend geneesheer van het ziekenfonds bij een controle vaststelde dat ik niet meer ziek genoeg was om de invaliditeit (en bijbehorende progressieve werkhervatting) nog te verantwoorden naar het Riziv – met ingang van een aangetekend schrijven dat mijn kant op kwam. Drie opties: weer fulltime gaan werken, een parttime contract onderhandelen of een andere job zoeken.