Het was als leven in een utopie: energie genoeg om weer als vanouds de hele dag bezig te zijn met allerlei dingetjes, een bioritme, beter wordende relaties, terug aan het bewegen, behoorlijk goed gezind (behalve anderhalve week PMS dan, dank u moedertje natuur, grom). Op het werk is het de laatste weken nogal pittig: ik werk nu zo goed als halftime en er zijn enkele veranderingen geweest. Waardoor ik enerzijds eindelijk tijd heb om alle ‘speciale gevallen’ deftig op te volgen, en anderzijds weer tijd heb om op te merken hoe conservatief er wordt vastgeklampt aan manieren die niet werken. Op te merken dat mensen nog steeds worden behandeld als wegwerpdoekjes: over de zoveelste versgecrashte collega met jarenlange toegewijde dienst worden hooguit wat schouders opgehaald en ik durf er niks over zeggen. Op papier hebben we een schoon preventiebeleid omdat de overheid anders boetes uitschrijft. Ik vermoed dat dat zowat overal wel hetzelfde zal zijn.
U hoorde hem al komen: gisteren merkte ik plots dat ik bij thuiskomst een half uur over het werk aan het lullen was tegen mijn man (zoals voor de crash, maar toen was het de hele avond), en dat ik 100 dingen tegelijk wilde doen, en dat ik eigenlijk doodop was, en dat alles pijn deed, en dat dat eigenlijk alweer een tijdje zo bezig is. Het nadeel is dat het zo subtiel is allemaal. Terwijl je je afvraagt of je nog wel het recht hebt om officieel ziek te zijn, beslist je lijf eindelijk dat het tijd wordt om wat duidelijker van zich te laten horen. Dus je gaat in bad, bijvoorbeeld, waarna je heerlijk in slaap valt, helemaal opgewarmd en pijnvrij. De volgende avond echter weer spierpijnen. Vroeg bedje in dus. De dag erop zalfje uit de apotheekkast halen, en maar gewoon blijven verder doen zoals het spreekwoordelijke koploze kieken. Lees verder “60. Begrenzen” →
