In het bos daar staat een huisje

Op een zonnige februarimiddag stapte ik na een lange busreis een frituur binnen. Vanwege de covid mocht ik niet naar het toilet, dus ik stak het blikje frisdrank in mijn rugzak en vervolgde mijn weg. Macadambanen uit mijn jeugd voerden me langs zielloze industrie-met-wegenwerken, langs weiden, langs werkmannen van de gemeente die een goedgemutste afwijzing van hun niet mis te verstane kwinkslagen wel konden smaken, tot ik het niet meer hield en van een vriendelijke bediende wel naar de wc mocht in een boomkwekerij. O, de opluchting! Ik gespte mijn rugzak weer om en het gevoel van op reis te zijn kwam terug. Dat was die ochtend al begonnen; ’t was zo’n periode dat ik elke dag om half vijf klaarwakker was.

Aan de splitsing naar links, op het einde naar rechts en daar was mijn bestemming.

Marieke heette me welkom.

Reblog: oplossingen voor onoplosbare problemen

Mevrouw Toeval, of de sympathieke blogger in kwestie zelf, zorgt ervoor dat ik eindelijk haar blog aanklik. Ik heb haar al vaak zien voorbijkomen in reacties. Op den duur herken je, zeker als stiekeme dubbele blogger, vele namen: oja die, maar er is veel te weinig tijd om iedereen te lezen. Inmiddels heb ik me bij mijn leesachterstand en bijbehorend schuldgevoel neergelegd. Ik klikte want het is, correctie, voelt vandaag als weekend en dan hoef ik niet aldoor te presteren van mezelf. Die afspraak maakten we onlangs, waardoor ik een heel klein beetje lucht krijg. Het lukt niet altijd maar aanhouder wint en oefening kunst en zo.

En ik huil bijna van herkenning, van de troost die haar woorden me bieden. Die kan ik u dus niet onthouden. Klik maar.

Hoe het was (2)

Ik was bang voor storm, vuur, de sterrenhemel, elektriciteit, al wat lawaai maakte, de helft van wat er op TV kwam, conflicten enzovoort. In slaap proberen te vallen was het ergst want ik was ook bang voor het donker en de stilte. Er was een nachtlampje zodat contouren en schaduwen monsters konden worden. Uitgeput van het doemdenken, genre “wat als het huis in brand stond?” viel ik uiteindelijk in slaap, waar nachtmerries op me wachtten.

Hoe het was (1)

“Het is een prima dag om los te laten wat je in de weg staat van voluit leven,” liet een vriendin weten die bezig is met spirituele zaken. Zoals je eerder kon lezen, heb ik ondervonden dat meedrijven op de stroom beter loont dan je verzetten tegen het leven. Een afnemende maan is bijvoorbeeld – zeker als je cyclus dat ritme volgt – een week waarin het veel gemakkelijker is om te lossen dan anders. Okay. Wat zou ik eens gaan doen? Ik vroeg de vriendin hoe ik van de spanning op mijn kaak af kan geraken. “De waarheid spreken,” stuurde ze terug.

Schrijven dus. Daar had ik inderdaad veel goesting in maar ik wist niet wat. Ik koos ervoor om eerst de papierwinkel eens door te nemen omdat ik zin had in iets offline. Omdat bijna alles digitaal is tegenwoordig, dateerde het oudste in het klasseerbakje van voor de corona. De klasseurs opdiepen uit de bananendoos die op de kleerkast staat. Stapeltjes maken per instantie. Oudste datum eerst in de kaft en recentste bovenaan, dat heb ik op een job geleerd. Ik ben nog steeds blij met de dag dat ik al mijn moed bijeenschraapte om al het papierwerk te verzamelen dat door elkaar overal in huis lag.

Want toen pas kreeg ik zicht op de stand van zaken in alle dossiers.

Hoe het nu is

Door het innerlijke zwoegen op alle lagen van mijn bestaan, meedrijvend op een flow van bizar 2021-isme, waarvan hieronder genoeg momentopnames te lezen zijn, kan ik aan mijn lichaam aflezen dat ik balans gevonden heb. De slaap heeft zich bijvoorbeeld hersteld; vannacht was ik op het spookuur wakker maar ik ben erin geslaagd om na een uurtje mediteren/snoezen verder te slapen tot 9 uur. Uitslapen (en dus relatief stress-vrij zijn) moet van vorige zomer geleden zijn, vlak voordat de VDAB-meneer mij met mijn neus op de verdomde plicht duwde.

Ik zoek een woord om dat “2021-isme” in te vatten, en als ik op stromingen van abstracte kunst zoek, komt het woord “constructivisme” voorbij. Ik zoek het op, dat leidt me zoals alles weer veel te ver, maar het resoneert vooral met het innerlijke proces dat ik achter de rug heb. Binnen die kunststroming ging je alles slopen dat constructie was, ge-kunst-eld, nep. Daardoor kwam je bij het zwarte vierkant uit. Dat was volgens die denkers het absolute minimum van het visuele. Iemand als Mondriaan ging daar dan een vierkant naast plaatsen, lijnen, anders gekleurde vlakken en daardoor kom je bij wat ik “dat-kan-ik-ook-kunst” noem. Abstract is het in elk geval. Het valt gevestigde waarden aan, want het “stelt niets voor,” het “slaat nergens op,” wat ik best leuk vind. Gevestigde waarden pootje lap zetten. De “onzichtbare” olifant in het midden van de kamer benoemen. Doofpot, taboe, “dat hoort niet (maar ik zeg lekker niet waarom)”: daar word ik behoorlijk ambetant van. Dat brengt ons mooi bij het sociale constructivisme, een filosfiestroming. Hier lees je er meer over.

Op zoek naar het rempedaal (3842)

Dat hoef ik niet uit te leggen. Na zes jaar kan ik het nog altijd niet, of ik nu solliciteer of werk of eindelijk toch weer officieel ziek ben, speelt geen enkele rol. En toen kwam dit artikel.

Brief aan de nazi in mijn hoofd hieronder (schrijfsel van 10 februari, dat lijkt heel lang geleden. Chaotisch en onbewerkt want ik ga geen uren meer verspillen aan perfectionisme – behalve dan de laatste alinea, die is van vandaag).

Stand van zaken ivm Het Boek: vanaf 0 beginnen schrijven. Want mijn verhaal is van mij en het enige wat ik wil meegeven aan anderen zijn de lessen en de inzichten en wat wel en niet werkt, zodat jullie geen jaren moeten verspillen aan vallen en opstaan. Het is niet meer ieder voor zich, da’s pré corona bullshit.

Dat boek komt er ooit van, echt waar. Eerst nog wat woede kwijt raken voordat ik begin te schrijven. En nu op “publiceer” drukken en uitloggen want dit helpt niet om van die woede af te raken, integendeel.

Vraagje

Inmiddels moge wel duidelijk zijn dat Het Boek ervan komt. Lieve mensen helpen me nadenken over het concept. Eerst dacht ik de blog te copy-pasten en klaar, want de tekst is al geschreven. Dat begint te veranderen. Ik wil streven naar evenwicht tussen rauw en puur, levensles, inzicht, pijn, zalf enz. De rode draad zal chronische ziekte zijn, want anders moet ik een roman verzinnen en daar heb ik niet genoeg fantasie voor. Maar ik kwam erachter dat de meeste psychische aandoeningen eigenlijk om hetzelfde gaan: stress + schade = pijn waar je van kunt herstellen. Dat wil ik bovenal meegeven.

Dat iemand burn-out zonder te beseffen wat dat met een mens doet recht in mijn gezicht “een modewoord” noemde, geeft me extra drive om eromheen te werken. Ik gaf geen krimp want ik kan veel te goed op mijn tandjes bijten.

De titel “Enerziek” is dus niet afdoende. Ik dacht aan “Wegwerpmens” maar dat is veel te negatief. Daarnet dacht ik aan “Uit de shit” maar ongetwijfeld hebben jullie interessantere ideeën. Spui! Alvast bedankt!

Edit: wat denk je van “Het is niet jouw schuld” of iets in die richting? Iets als Louise Hay’s “Je kunt je leven helen” maar zonder zweverige regenboogcover. Iets aards, iets tastbaars, een handleiding voor traumaverwerking. Dat wil ik eigenlijk schrijven.

77. Enerziek wil actie

Aan deze blogpost te beginnen, stel ik ongewild al een maand uit. De gebeurtenissen blijven mij inhalen zowel in aantal als intensiteit; er is geen tijd om alles al schrijvend op een rij te krijgen. Ik zit in een ongeziene stroomversnelling.

Maar nu, nu neem ik de tijd en als ik weg moet of wil, schrijf en edit ik morgen verder. Want vannacht heb ik voor het eerst in ik maanden acht uur slaap gekregen!!! Mijn buik is rustig voor het eerst in 20 jaar. Ik ben rookvrij en schaad mezelf ook niet meer op andere manieren. Mijn dromen zijn kalm voor het eerst sinds ik leef.
Mijn huidige affirmatie is “ik ben ontspannen.”
En “ik ben enkel verantwoordelijk voor mezelf.”
En “ik handel vanuit liefde.”
Enz.
Ja, ik heb het opgegeven om tegen “zweverigheid” te strijden. Alweer: dank u Yves!

‘k Had het in de vorige post over synchroniciteit. Wie komt juist nu voorbij en noemt zich – schrijnend mooi – “Chronos en ik”: een langdurig zieke die met zijn of haar volle gewicht aan de alarmbel hangt, misschien tevergeefs, misschien ook niet. Ziehier een prachtig blogbericht dat zojuist op fakebook gedeeld werd door een “influencer” die onlangs een bestseller geschreven heeft, en waardoor de blogger nu misschien denkt: what the fuck is er aan de hand met mijn stats?

[Ja, het heeft totaal geen zin meer om me hier in bochten te blijven wringen om zo anoniem mogelijk te blijven of te vertellen over ontwaken en de taboes op al wat spiritueel is zelfs hier te voelen drukken. Laatst was ik boos op mezelf en toen ik vroeg waarom luidde het antwoord: “ik ben boos op ons zelfmedelijden, ik dacht dat we daaruit waren gegroeid.” Of zoals ik laatst tegen mijn ouders zei: “om esoterische termen te gebruiken: ik heb mijn ego tot pulp geslagen en je ziet nu nog een pootje spartelen en je hoort nog een piepstemmetje: “jamaar, arme ik?”. Je wilt niet weten hoe een grote hekel ik heb aan het woord ik maar ik heb het nodig om mezelf (‘zelf’ en ‘eigen’, bah, reclamemakers en narcisten krijgen er geen genoeg van) te uiten. En naar het schijnt is dat echt niet egocentrisch (zie link hieronder). Mijn interne gesprekspartner en ‘ik’ (wie van de twee of meer is ik?) zijn het erover eens: dat is allemaal te moeilijk om te begrijpen, of uit te leggen. Er zijn aardse dingen genoeg om ons hoofd over te breken.]

76. Eindejaarsterugblik en een waargebeurd kerstverhaal (2)

Wat een jaar, wat een stroomversnelling, wat een schrijfdrang. Zijnsondernemer Mieke Lannoey stuurde in haar prachtige nieuwsbrief een bestand met eindejaarsvragen. Van haar nieuwe boek, ‘Nooit meer de oude‘ ben ik mondjesmaat aan het smullen dus daar kan ik nog geen recensie van geven. Het is de moeite, zoveel is zeker.

De eerste opdracht luidt als volgt (de andere twee gaan over vooruitblikken): “Sta stil bij het afgelopen jaar met behulp van (onder andere) deze kernwoorden: belangrijke gebeurtenissen, meest vervullende ervaringen, groeimomenten, ontdekkingen, transformatie en heling.” Deze woorden zijn voor mij bijna synoniemen.

75. Oefening broedt kunst uit

Dag lieve lezers,

Hopelijk is alles goed met jullie?

Dat boek is er nog steeds niet van gekomen. Binnenkort is mijn man schrijver in bijberoep en ook mijn eventuele bladzijden kunnen dan via dezelfde weg aan de man gebracht worden. We zullen wel zien; niks forceren zeggen ze, he?

Sinds september behoor ik weer tot de actieve bevolking. Fulltime nog wel! Het is 36 uur per week, met enorm veel flexibiliteit, dus dat is qua stressgehalte veel beter dan om xu00 te moeten inbadgen voor een 40-uren-werkweek. Mijn huisarts, bij wie ik onlangs bloed moest laten prikken, vond het bijna ongelooflijk dat het me lukt*. Ze was trots op me, denk ik. Ze bedankte me ook voor de brief die ik haar tijdens de eerste lockdown heb geschreven om haar te bedanken. Zoals je wellicht wel weet, komt er soms plots uit het niets een onweerstaanbare drang om iets te doen dat goed voelt.

Wat mij ook gigantisch helpt in de job is de zekerheid dat ik mensen aan het helpen ben. Op momenten dat ik overweldigd word door de hoeveelheid informatie, programma’s, diensten enz denk ik daaraan en dan word ik weer kalm, komt iets me verzekeren dat het oké en normaal is om nog niet meteen alles te kunnen en weten. Tijdens mijn werkzoektocht – extra pittig door de crisis deze keer – was het essentieel voor me om een sector te vinden waarin ik me werkelijk goed voel. Niet te ver van huis ook, en liefst parttime. Dat laatste is dus niet gelukt omdat het aanbod heel erg beperkt was en mijn vorige parttime werkervaring niet al te denderend was zoals je in een ouder blogstukje kunt lezen.

Maar ik wou het vandaag hebben over dat angstaanjagende woord: ‘assertiviteit’. Tijdens mijn sollicitatie ben ik zoals steeds eerlijk geweest over de burn-out want ik heb genoeg verzwegen. Nadien heb ik bij mijn teamleader, die niet op dat videogesprek aanwezig kon zijn, gepolst of hij daarvan op de hoogte was gesteld. Zoals verwacht: nope. Wanneer ik me gestrest voel breng ik hem op de hoogte, want dat is wat hij vroeg en wat ik op mijn progressieve job nog steeds niet/maar halfslachtig kon hoewel ze me dat daar ook vroegen. Het is wat mij betreft blijkbaar een kwestie geweest van vijf jaar oefenen om geen jaar meer te wachten voordat je met volle kracht aan de alarmbel gaat hangen, en ook geen maand, en zelfs geen week. In dat laatste geval volstaat blijkbaar een zacht tikje tegen die bel. Met het opkroppen en doorbijten en inslikken en lieve vrede en ik-wil-niemand-lastigvallen schiet je alleen jezelf in de voet.