Reblog: kun jij nog dromen?

https://elinevanantwerpen.wordpress.com/2020/04/02/kun-jij-nog-dromen/

Dit is mijn nieuwe oude blog (sssst).
Verhuis je mee?

Reblog: waar burn-out nu echt voor dient

https://www.inspirerendleven.nl/hooggevoelig-burn-out-hoe-ervaar-je-een-burn-out-op-zielsniveau/ 

74. Boek!

En opeens zit ik alle blogberichten te copy-pasten naar een Word-bestand. Uitvoerig bewerken, hier en daar een vraag stellen, offertes vergelijken en vooral lekker meedrijven op deze spontane flow. Ik denk dat het een goed moment is om deze blog af te sluiten. 57610 woorden (rauwe versie) zal wel genoeg zijn zeker 😉 Dat zijn grofweg 230 pagina’s in gedrukte boekvorm, wat mogelijkheden schept voor een zeer goede leesbaarheid.

Ik hou jullie op de hoogte wanneer en waar het boek verkrijgbaar zal zijn. Tips, pre-orders of sponsoring zijn welkom maar niet nodig. Laat gerust een comment achter en ik stuur jou een mail als je iets wilt bespreken.

Rest mij enkel nog jullie uit de grond van mijn hart te bedanken voor het lezen, voor de warme comments, de steun en het wederzijds begrip.

Ik wens jullie bovenal een goede gezondheid. Zorg goed voor jezelf, vraag hulp, neem je tijd en luister alleen maar naar jouw lichaam.

Je komt er!

73. Een nieuw begin (2)

Het liedje dat te mooi was om waar te kunnen zijn, duurde niet erg lang. Werkdagen ontpopten zich tot bronnen van stress en frustratie. De alarmsystemen in mijn lichaam en geest begonnen te loeien. Ik boekte een afspraak bij mijn fantastische NEI-therapeut, want mijn gevoel schreeuwde dat het hoog tijd was om een herval te voorkomen, en mijn bewuste geest wist niet goed hoe. Na weer een dolgedraaide week gaf ik na weer een veel te korte nacht aan mezelf toe dat ik stijf stond van de stress. We kwamen overeen dat er iets moest gebeuren en maakten een stappenplan. Want tegen mensen zeuren over het werk lucht wel op maar brengt geen zoden aan de dijk. “De enige ontspanning die ik nog heb, is als ik op de bus zit,” verzuchtte ik tegen iemand.

Er zat een evaluatiegesprek aan te komen.

Reblog: Lessen in liefde en boodschappen doen

Ik ben al een tijd lang lurker bij Loessoep. Geen klassieke, nooit van zich laten horende lurker, maar omwille van de privacy van dit blog enzovoort. Zij schreef een stukje over hoogsensitiviteit zonder dat woord te gebruiken. Een feest van herkenbaarheid. Dat stukje wilde ik graag met jullie delen. Dat het zich ervan bewust worden een lang proces is, maar dat er ook praktische, eenvoudige oplossingen bestaan voor sommige dingen die moeilijk blijven, wat je ook probeert. En dat, zoals steeds, de zachte kracht van de liefde de sterkste is die er is.

Ik wens je een liefdevol, mooi en gezond tweeduizendtwintig.

https://loessoep.wordpress.com/2019/12/16/lessen-in-liefde-en-boodschappen-doen/

72. Boek? (3)

Zoals jullie kunnen zien aan het feit dat dit de derde keer is dat ik met het idee speel om een boek te maken van deze blog (de eerste keer is nu al vier jaar geleden), had ik graag jullie mening gevraagd. Is er nog behoefte aan het zoveelste burn-out relaas? Zou je er interesse in hebben of ken je mensen die er interesse in zouden kunnen hebben en zo ja, liefst e-book of papier?

Waarom wel:
– niet-bloglezende mensen bereiken die er steun of tips uit kunnen halen, want wellicht is er sinds 5 jaar geleden niets veranderd aan het gevoel helemaal op jezelf te worden teruggeworpen en het idee nooit meer beter te zullen worden als je de diagnose krijgt.

Waarom niet:
– privacy (aargh)
– financieel risico in geval van papier en het gedoe met statuut en belastingen en zo

Ik ben benieuwd naar jullie reacties.

Verder gaat het fantastisch. Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld op een job als nu, ook al ben ik nog maar drie weken bezig. Ook al moet ik mijn collega om de haverklap storen met al dan niet stomme vragen. Ook al dansen de cijfertjes en lettertjes soms voor mijn ogen. Ook al moet ik, nu ik energie krijg door wat ik doe (het bestaat!), weer regelmatig actief op zoek naar het rempedaal.
Het bedrijf is zo ongelooflijk menselijk. Voor het eerst in mijn carrière voel ik dat mijn werk gewaardeerd wordt. dat ik er mag zijn, dat ik mezelf mag zijn.
Ik sluip niet meer door de gangen.
Mijn schouders wijzen in de juiste richting.
Ik glimlach.
Ik adem.
Ik ben mij.

71. Een nieuw begin

Lang heb ik niets geschreven omdat er niets te melden viel, behalve dan dat mijn echtgenoot werk vond (driewerf hoera). Ik bleef doordoen en het bleef heel langzaam beteren tot de adviserend geneesheer van het ziekenfonds bij een controle vaststelde dat ik niet meer ziek genoeg was om de invaliditeit (en bijbehorende progressieve werkhervatting) nog te verantwoorden naar het Riziv – met ingang van een aangetekend schrijven dat mijn kant op kwam. Drie opties: weer fulltime gaan werken, een parttime contract onderhandelen of een andere job zoeken.

Reblog: vertrouw je burn-out maar

Zo, die sluit naadloos aan bij m’n recentste inzicht. Zielenknijpster Jentien Keijzer weet wat burn-out is en niet is: https://www.jentienkeijzer.nl/ontdek/vertrouw-je-burn-out-maar-het-weet-waar-het-mee-bezig-is
En het vervolgstukje: https://www.linkedin.com/pulse/vertrouw-je-burn-out-maar-het-weet-waar-mee-bezig-deel-keijzer-1e/

Zo helder heb ik ’t nog nooit uitgelegd gekregen.

70. Loslaten (2)

In het huidige zelfhulpboek dat ik mondjesmaat consumeer, is er een hoofdstukje over loslaten. Heb het wekenlang uitgesteld wegens angst. Zoals ik het al heel m’n leven uitstel wegens angst. Vanmorgen dacht ik: kom, het is tijd.

Reblog: Voor mijn dochters/over eten — En ze leefden nog groen en gelukkig

Het is een hectische dag als altijd. ’s Ochtends iedereen klaarstomen, naar school, terug via de winkel. Dan de baby’s hun tweede ontbijtje serveren, omkleden, in bed stoppen. Het gaat maar door: hapje maken, fruithapje klaarzetten, morning pages schrijven, was draaien tussendoor, vaatwasser uit- en inladen, soepje drinken met de buurvrouw, baby’s eten geven, oppas […]

via Voor mijn dochters/over eten — En ze leefden nog groen en gelukkig

 

Deze blog maakte heel wat los bij heel wat mensen, ook bij mij. Het is zowel fascinerend als confronterend hoe je in het leven staat door hetgeen er in de paplepel zat. Letterlijk in dit geval. Ik ben supertrots op de ouders die zich tot opvoeddoel stellen om dergelijke gif-kettingen te verbreken, zowel Prinses als velen die reageerden op haar blogbericht. Het geeft me hoop.