Het is weer tijd om al schrijvend wat op een rij te zetten.
Intussen ligt de innerlijke dwingeland met zijn legeruniformpje aan weer netjes in zijn bench. Is hij degene die ziedend en wanhopig gefrustreerd is omdat het huishouden een puinhoop is en mijn lijf ons dwingt om het allerdringendste te selecteren en enkel dat te kunnen doen? Of is de gefrustreerde een ander figuurtje uit de bus?
Vorig jaar maakte ik kennis met Human Design. Het is een soort blauwdruk voor je leven op basis van je geboortemoment en -plaats. Het is zweverig, raar en ingewikkeld maar het klopt te sterk om zomaar aan de kant te schuiven. In mijn grafiek, waar ik nog steeds weinig van snap (geen tijd en veel te veel verschillende interesses, weet je wel), staat dat mijn “non-self theme” frustratie is. Dat wil zeggen dat de reactie van mijn systeem frustratie is als ik dingen doe die ik niet wil en/of waar ik niet blij van word. Ik las het blogje onder de link hierboven terug en lachte van herkenning. Eigenlijk is zo’n grafiek een soort handleiding voor jezelf, als je het een kans geeft en geen of weinig weerstand hebt.
Misschien ontbreekt ’t me nog daaraan. Ik kan me nog altijd verzetten tegen de realiteit, wat met energie gaat lopen. Het boek van Byron Katie heeft daarbij wel een heel pak geholpen. “Het is zo, dus blijkbaar hoort het zo te zijn, en jouw lijden komt van jouw verzet tegen de omstandigheden.” Met als voorbeeld rondslingerende sokken van het gezin en honderd mislukte pogingen om ze die zelf in de wasmand te laten deponeren, en uiteindelijk de levensles leren appreciëren die erin zit want ze zelf oprapen duurt twee seconden en als je daar geen negatieve emoties, gedachten en daden aan wijdt, duurt dat effectief maar twee seconden. En je krijgt elke dag de gelegenheid cadeau om daarmee te oefenen!
Maar ik kan koken van woede bij het idee dat je je maar neer te leggen hebt bij de dingen, of nu eenmaal invloed hebt te ondergaan van dit of dat (of het nu de stand van Janneke Maan is of de verbouwingen van de buren). Gisteren begon al overprikkeld omdat het zomermarktje eergisteravond veel te luid was geweest en ik met dezelfde hoofdpijn was opgestaan. Het asociale gedrag van de mensen op de markt zorgde ervoor dat ik voor de rest van de dag niet meer buiten wou. De hele dag bonkten de beats van het zomerfeestgedruis me om de oren, ook met de ramen dicht. Zelf muziek opzetten en een pijnstiller nemen was de minst slechte optie maar o wat voelde ik me een aanstellerig kasplantje en wat had ik weer een enorme rothekel aan mijn hoogsensitiviteit en aan de mensheid. In het boek van autisme staat dat we gewoonweg niet in staat zijn om “er maar gewoon mee te leren omgaan.”
Net zo’n verzet bij die familiesysteemtheorie waar ik ’t onlangs over had. Dat schijnt een daad van het ego te zijn. En het thema “intolerantie” blijkt in mijn Gene Keys te zitten, nog zoiets ingewikkeld en fascinerend treffend. Momenteel staat die zelfs op de voorgrond (elke sleutel heeft enkele dagen per jaar waarin hij collectief actief is en een goed moment oplevert om ermee aan de slag te gaan). Ik durf wedden dat het geen toeval is dat ik momenteel met voedselintoleranties kamp.
Als je nu denkt: “die heeft een slag van de molen gekregen,” dan geef ik je geen ongelijk. Spiritualiteit zoals dit soort dingen, helende steentjes op zak hebben of intuïtief klank produceren is gezonder dan verdoven, toch? Het is verdomd moeilijk om mijn alcoholgebruik onder controle te houden, ik speel vaak met het idee van toch eens naar zo’n hulplijn te bellen. Maar ik drink geen fles per dag of zo: mijn leefbaar compromis is twee dagen niks een dag wel. Drie dagen niks is me tot op heden al twee keer gelukt. Dat laatste klinkt dan weer wel nog erg verslaafd, en zo voelt het ook.
Het is dit hyperactieve regenwoudbrein waar ik mee wil leren leven in plaats van er de rest van mijn leven slachtoffer van te blijven. En da’s een kwestie van vallen, opstaan, van alles uitproberen, professionele coaching volgen wanneer ik het kan betalen, en héél veel tijd.
enerziek 