IJkpunt

Het was een blij weerzien met de orthomoleculair therapeute. Ik kwam buiten met gemengde gevoelens en een hoofdje dat alle kanten op ratelde om al de nieuwe informatie ergens te kunnen zetten.

De fructosemalabsorptie blijkt het kernprobleem te zijn. Als je ’t ook hebt, raad ik je aan om in traject te gaan bij iemand met een grondige kennis van zaken. Ik ga hier geen technische uitleg geven om de volgende redenen:

• jij eet andere dingen dan ik
• uit respect voor het werk en de kennis van “mijn madam” (ik ga je de naam van haar praktijk wel bezorgen want hoe meer mensen er uit de verteerproblemen-miserie kunnen geraken hoe liever: Go-Boost! Het kan allemaal online, toch iets goeds dat we aan de covid te danken hebben 😉

De dees gaat dus alweer haar voeding omgooien.

Er is het afgelopen jaar zoveel lading op eten gekomen. En dankzij de soms tegenstrijdige informatie die ik intussen had gekregen, bleek dat ik het allemaal nog erger aan het maken was.

Lang verhaal kort: een maand lang een streng dieet, waardoor ik (hopelijk) nadien weer normaal (of minder moeilijk) kan verteren. Zij is een strenge coach, maar dat weet ik wel te waarderen: “wanneer ga je beginnen, vandaag of morgen?” Ik moest nog een poederke zien te vinden maar ze zette al een opvolg-afspraak in de agenda dus me bedenken of opgeven voelt niet als een optie. Zij en ik weten dat het me gaat lukken, hoe moeilijk het ook gaat zijn, en dat het de enige weg is om eruit te geraken.

Ik vond het product bij de Holland & Barrett. Ik doorvoelde vanmorgen mijn blinde paniek om een maand geen alcohol te drinken, want vandaag begint de herfst en dat is het seizoen bij uitstek om los te laten of noem het maar gewoon mijn eigen gevangenis openzetten. Het is genoeg geweest, ik voel het aan alles. Ik kan echt niet meer doorgaan zoals ik bezig was want heel mijn leven blijven hervallen in burn-out vind ik geen strak plan. ’t Is tijd om mezelf te soigneren in de plaats van te verdoven! Buiten alcohol zijn andere bronnen van fructose: geraffineerde koolhydraten zoals gewoon tarwebrood en -pasta, fruit, honing, frisdrank, fruitsappen, fructose(/-glucose)stroop (duh) zoals in industrieel gebak. Nu had ik daar al zowat alles van geschrapt of herleid tot een glutenvrije variant, maar ik was stilaan ongemerkt in slechte gewoonten teruggevallen door eens een broodje te halen of toch een koekje als dessert te nemen. Maar ook dat stukske fruit bij het ontbijt, die maïswafels als broodvervanger, zoute chips (want al de rest van die avondsnacks stikt van de hormoonverstorende additieven) en vooral dat biertje of glaasje wijn bleken stiekeme grote boze wolven in schaapsoutfit.

Dertig dagen zonder die dingen dus! ’t Wil ook zeggen dat zo’n wolf een uitzondering op de regel gaat blijven, want door de hoeveelheid van die rotbeesten voel ik mij nu zo. Elke dag een beetje is blijkbaar te veel. Ik denk dat nooit meer alcohol gemakkelijker gaat zijn dan slechts twee glazen per week of zo, en voor die andere voedingsmiddelen zal het ook een permanente verandering zijn.

Om eindelijk bij de titel van dit stukje te komen: voor op moeilijke momenten heb ik vanmorgen een lijstje gemaakt van de huidige gezondheidssymptomen.

• slecht slapen
• concentratieproblemen
• grauwe huid
• acné en acnéwondjes
• weinig conditie, want zelfzorg zet ik op de laatste plaats en bewegen hoort daar voor mij bij
• chaoshoofd, geen grip op gedachten en gevoelens
• chaosgedrag, als een kip zonder kop impulsen volgen, geen plan hebben (spiegel: me ergeren aan de rommel en het chaosgedrag van een ander)
• buitensporig grote buik die zodanig in de weg zit dat ik niet meer vaak kan bukken, broeken en BH’s verschrikkelijk knellen, ik durf niet gaan zwemmen, 80% van mijn kleren zijn te klein, een pashokje is een martelplek enz.
  Hoe weinig ik ook nog maar eet! -> Frustratie!!!
• zelfs voor genoeg lucht te krijgen, is er niet genoeg plaats. Ik voel me alsof ik aldoor gewurgd word en kan geen rolkraag verdragen
• heel vaak oprispen/boeren en dat inhouden als ik niet thuis ben, wat het erger maakt
• weinig energie
• snel overprikkeld
• geen vreugde van lekker eten
• jaloers op slanke mensen, die blote-buiken-mode van de jonge soort vat ik op alsof ze mij uitlachen
• androgene haaruitval
• ongewenste haargroei (hirsutisme)
• zware PMS
• moeite met dingen af krijgen en ordenen (dezelfde aversie als de laatste maanden op mijn job wanneer er een brief in de bus valt of mensen me hulp vragen met administratie)
• negatieve spiraal van dit allemaal beseffen en te veel angst om er iets aan te kunnen veranderen, blijven verdoven
• zelfmedelijden
• krampen en buikpijn
• oude koeien uit de gracht blijven halen
• onvriendelijk naar mijn man (spiegel: het niet tof vinden als mensen bij mij hun miserie-emmertje komen uitgieten maar het zelf ook doen)
• weer overal notities hebben liggen uit angst om te vergeten
• geen geduld, opvliegend, intolerant, humeurig
• niet goed communiceren (spiegel: mensen ook niet met mij!)
• katers
• laaggradige ontstekingen zichtbaar in mijn bloedresultaten
• niet overal mijzelf durven zijn
• geen hongergevoel, plots erg chagrijnig ipv lekkere trek
• buitensporige behoefte aan water (makkelijk 2 liter per dag. Spiegel: andere mensen kunnen uren zonder drinken en dat snap ik niet)
• info dringt niet door
• ik weet heel veel technieken om om te gaan met lastige gevoelens of omstandigheden, maar ik kan “er niet aan”
• zelfsabotage zelfs (geen energie-gevers doen)
• hypocriet en obsessief over geld
• moeilijk kunnen beslissen
• obsederen over futiliteiten (“mag ik deze cracker wel of niet eten”)
• schaamte over eetbeperkingen naar anderen toe (“mag jij spaghetti?”)
• lichaamssignalen negeren
• dissociëren: “dat been”, alsof ik in een droomtoestand naar mezelf kijk. Hoofd apart van lijf ervaren.
• weinig toegang tot blije gevoelens/gemoedstoestand
• egocentrisch
• slachtofferhouding
• zelfhaat

Dus: genoeg geweest.

We zijn dag 3 ondertussen. Ik heb nog steeds geen honger maar eet zoals steeds 3 à 4 maal per dag een lichte maaltijd, samen met het poederke. Ik heb veel smaak en deugd van de groenten die ik een hele zomer heb moeten missen door het dieet van de darmspecialist, dat net als de voorgeschreven medicatie niet hielp. Er begint al een beetje meer plaats te komen in mijn keel. De paniekaanvallen beginnen af te nemen. Mijn moeder kwam vandaag op bezoek, en ze merkte op dat het netter was in huis, lichter, of zo. Ik begin inderdaad de uiterlijke chaos te verwijderen (wat doen al die willekeurige voorwerpen op al die oppervlakken? Mijn man heeft nooit leren opruimen, maar daarom hoef ik daar niet weerloos tussen te zitten en er down van worden). Ze merkte op dat mijn tandvlees minder grauw is. Ik voel me rustiger, dankzij de sessie vorige week met de therapeute waarin we een opstelling hebben gedaan. Dat lijkt me ook de reden waarom ik bakken motivatie heb. De dominantie van de nazi in mijn hoofd is eindelijk opgeheven.

En nu ga ik rusten.