De woeligheid in de buitenwereld waarvoor ik geen woorden vind.
In mijn binnenwereld is het ook woelig. Misschien helpt het daar wel een beetje aan om nog eens te tokkelen op de geduldige plastic vierkantjes.
Ik las of hoorde ergens, ik weet niet meer bij wie, dat het goed voor je kan zijn om af en toe een beetje te sterven. Ergens of van iemand afscheid te nemen, plots of langverwacht. De herinneringen waarderen maar jezelf weer bijeen rapen omdat je pas buiten de comfortzone weer kunt voelen dat je sterk bent, leeft, er maar 1 weg is en dat is vooruit. En dat er pas dan ruimte kan komen voor nieuwe dingen. “Loslaten betekent eigenlijk gewoon: niet meer vasthouden,” zei of schreef iemand ook.
Zaken genoeg momenteel om daarmee te oefenen.
enerziek 