To test or not to test (2)

Update: ik ben in traject gegaan bij een multidisciplinair diagnosecentrum op jacht naar uitsluitsel over hoogbegaafdheid, autisme en dergelijke. Omdat de huisarts aandrong vanuit een aanvoelen en vanuit bezorgdheid (ze wil niet dat ik dit een vierde keer moet meemaken, volgens haar is de kans daarop zonder de juiste hulp te groot). Omdat hoogsensitiviteit naar mijn gevoel de lading niet dekt. Omdat getuigenissen over late diagnoses mij zo diep raken. Omdat ik uiteindelijk een job wil kunnen uitoefenen die energie oplevert ipv me leegzuigt – hoewel het standaard coachmateriaal is, werkt dat concept van energiegevende en energievragende activiteiten voor mij niet. Of het moest zijn dat ik dat effect niet begrijp of niet kan waarnemen.
Omdat ik wil snappen wat voor iemand er in de spiegel naar me kijkt, in mijn hoofd de scepter zwaait, mijn spieren aanspant en mijn organen overhoop legt, zich nooit veilig voelt, driekwart verhindert van wat ik spontaan zou willen doen of zeggen, het nooit genoeg vindt wat mijn lichaam kan presteren (het leven vooral ziet als een ellenlange to do lijst), op een of andere manier wel degelijk liefdevol bezorgd om me is en dus vele pogingen per dag onderneemt om te ontspannen maar daar niet in slaagt – toch niet op een fundamenteel niveau. Zelfs op mijn acupressuurmatje met een geleide meditatie op.

Ik ben die chronische levensstress zo verschrikkelijk kotsbeu. Die lapmiddeltjes. Die veel te dure consults bij coaches en peuten die me amper vooruit helpen. Die angst om mijn ware ik te laten zien. Die eindeloze emotionele verwerking – hoeveel oude pijn zit er nog in mijn systeem rond te cirkelen en wanneer is er genoeg losgelaten om weer te kunnen functioneren? Komt dat punt ooit? Intussen blijf ik veel baat hebben bij lichaamswerk allerhande, eigenlijk helpt dat meer dan die gespreksdinges. De kinesiste die fasciatherapie verstrekt, kan een simpele oefening geven die een wereld van verschil maakt. Een massage kan veel ademruimte opleveren. Een voetreflexologe kan de nagel op de kop slaan: lichtere lectuur opzoeken ivp die non-fictieboeken en cursussen en artikels, vermindert mijn nekpijn zienderogen want de hoofdoorzaak van de spanning aldaar, is volgens wat ze weet en voelt: te veel informatie.
Voor zolang dat duurde toch…

Ineens kreeg ik telefoon dat er de dag erop in de agenda van de psychiater met wie het diagnosecentrum samenwerkt, een plekje vrij was gekomen. Maart ipv oktober, dat scheelt. Jongens, die wachttijden. Genoeg gezeurd: route plannen, wekker zetten en in paniek schieten omdat je lot opeens grotendeels in die onbekende zijn handen ligt.

Campagne

Vlaams Patiëntenplatform heeft een campagne over chronische ziekte gelanceerd, inclusief petitie en persoonlijke verhalen. Ik postte het op linkedin en er kwam, zoals verwacht, geen reactie op. Wat is het stigma nog steeds groot!

Lees de verhalen hier (zal nog worden uitgebreid), teken en deel de petitie hier (huh, nog geen duizend entries?!) en voel je vooral gesteund: je bent niet de enige, 1 op 5 mensen is chronisch ziek, al dan niet zichtbaar.

Eindejaarsterugblik

Er staat een lange post klaar om te publiceren. Een stand van zaken, en nog een verhaal in de reeks “hoe het was”. De toon steekt me tegen, net als bij zowat alles wat ik de afgelopen maanden online heb gezet en van deze drie zinnen. Ik speel met het idee om ze te verwijderen. Maar misschien heeft iemand er toch wat aan? Onze bejaarde poes ligt naast me te spinnen in een halve slaap, er staat een tasje tulsi-met-rozenthee voor me en ik heb behoefte aan afgelopen jaar afsluiten. Nu is het nog steeds een mooie periode om dit te doen. Vele culturen vieren en vierden hun nieuwjaar ergens tussen oktober en februari, wanneer het licht echt terug begint te komen. “Het oude loslaten zodat het kan composteren,” las ik bij iemand, en dat vind ik goed klinken.

Week 7

De woeligheid in de buitenwereld waarvoor ik geen woorden vind.

In mijn binnenwereld is het ook woelig. Misschien helpt het daar wel een beetje aan om nog eens te tokkelen op de geduldige plastic vierkantjes.

Ik las of hoorde ergens, ik weet niet meer bij wie, dat het goed voor je kan zijn om af en toe een beetje te sterven. Ergens of van iemand afscheid te nemen, plots of langverwacht. De herinneringen waarderen maar jezelf weer bijeen rapen omdat je pas buiten de comfortzone weer kunt voelen dat je sterk bent, leeft, er maar 1 weg is en dat is vooruit. En dat er pas dan ruimte kan komen voor nieuwe dingen. “Loslaten betekent eigenlijk gewoon: niet meer vasthouden,” zei of schreef iemand ook.
Zaken genoeg momenteel om daarmee te oefenen.

IJkpunt

Het was een blij weerzien met de orthomoleculair therapeute. Ik kwam buiten met gemengde gevoelens en een hoofdje dat alle kanten op ratelde om al de nieuwe informatie ergens te kunnen zetten.

De fructosemalabsorptie blijkt het kernprobleem te zijn. Als je ’t ook hebt, raad ik je aan om in traject te gaan bij iemand met een grondige kennis van zaken. Ik ga hier geen technische uitleg geven om de volgende redenen:

• jij eet andere dingen dan ik
• uit respect voor het werk en de kennis van “mijn madam” (ik ga je de naam van haar praktijk wel bezorgen want hoe meer mensen er uit de verteerproblemen-miserie kunnen geraken hoe liever: Go-Boost! Het kan allemaal online, toch iets goeds dat we aan de covid te danken hebben 😉

De dees gaat dus alweer haar voeding omgooien.

To test or not to test

Test… 1… 2…

‘k Heb er al wel wat gehad deze zomer, de ene al wat toffer om te beleven dan de andere.

Gisteren checkte ik de cozo om te kijken of er al wat bekend was over de ademtesten. Lactoseintolerantie: negatief. Hoera, maar waarom overreageer ik dan toch op melkproducten? Fructosemalabsorptie: positief. Aha. De vriendin die hetzelfde heeft, heette me welkom in de club en we vergeleken onze testgrafieken. Bij haar stijgt het gradueel en geraakt nauwelijks afgebroken, waardoor ze drie dagen last kan hebben van iets verkeerds te eten. Bij mij piekt het als een raket en een uur of twee later zit het terug onder de normaalwaarden.

Dus heb ik vermoedelijk iemand nodig om uit te leggen wat dat betekent, en die liefst wat tips kan geven voor mijn soort intolerantie. Want als je alles niet meer eet waar fructose in zit (kort door de bocht: de helft van al het voedsel), en je ook je inname van gluten en gewone suikers in bedwang wil houden, alsook aangeraden hebt gekregen om op te letten met al wat er kan gaan gisten in de dikke darm, schiet er volgens mij niet veel culinaire levensvreugde, spontaniteit of gezelligheid meer over. Boontjes en knapperige verse bio-appelen staan bovenaan mijn top allerlekkerste groenten en fruit 😥

De geknipte voedingsdeskundige weet ik nog wonen en ze mailt terug dat ik per uitzondering nog een losse afspraak kan krijgen. Hoera!

Nog rafelgedachten

Want mijn hoofd zit vol snippers, scherven, lapjes, nesten, vodden en andere chaosflarden: halve ideeën, gedachtegangen die voortijdig worden afgebroken omdat ik ze al meteen beu ben of ze me niet interesseren, impulsen die vaak ook weer meteen worden geblust wegens energiegebrek, emoties, instinctieve reacties op mijn omgeving, een nergens toe leidend herkauwen van wat recent gezegd en gedacht is.

Gedachteflarden

Het is weer tijd om al schrijvend wat op een rij te zetten.

Intussen ligt de innerlijke dwingeland met zijn legeruniformpje aan weer netjes in zijn bench. Is hij degene die ziedend en wanhopig gefrustreerd is omdat het huishouden een puinhoop is en mijn lijf ons dwingt om het allerdringendste te selecteren en enkel dat te kunnen doen? Of is de gefrustreerde een ander figuurtje uit de bus?

Vorig jaar maakte ik kennis met Human Design. Het is een soort blauwdruk voor je leven op basis van je geboortemoment en -plaats. Het is zweverig, raar en ingewikkeld maar het klopt te sterk om zomaar aan de kant te schuiven. In mijn grafiek, waar ik nog steeds weinig van snap (geen tijd en veel te veel verschillende interesses, weet je wel), staat dat mijn “non-self theme” frustratie is. Dat wil zeggen dat de reactie van mijn systeem frustratie is als ik dingen doe die ik niet wil en/of waar ik niet blij van word. Ik las het blogje onder de link hierboven terug en lachte van herkenning. Eigenlijk is zo’n grafiek een soort handleiding voor jezelf, als je het een kans geeft en geen of weinig weerstand hebt.

Protesterend lijf

Maand 1 thuis is inmiddels achter de rug. En wat is er veel gebeurd…

• Omdat de pijnlijke oprispingen erger werden en ik bijna niks meer durfde eten, ging ik naar de apotheker. Mijn intuïtie wist me te vertellen naar dewelke ik moest gaan. We hebben drie kwartier gepraat. Eerst dacht hij dat ik de zoveelste was die na het lezen van een of ander artikel op de anti-gluten-hype kwam meeliften, maar al snel werd het hem duidelijk dat het gene zever was. Ik kwam immers om een overbruggingsmiddeltje vragen tot aan mijn afspraak bij een specialist. Ik kon al over 14 dagen terecht in diens privé-praktijk, want de agenda van die afdeling van het ziekenhuis zit al vol tot goed in de herfst. Het middeltje dat de huisarts had gegeven om de overtollige lucht uit mijn buik te verwijderen, bleek niet voor verlichting van de klachten te zorgen.
• Dat van de apotheker om wat chiller te kunnen verteren blijkbaar ook niet. Hij heeft me wel helpen beseffen dat het wel degelijk weer een burn-out is, want hij had zich stevig ingelezen in het onderwerp en hoorde het wel aan mijn uitleg. “Tijd om te beginnen solliciteren naar ergens waar je een bekwame teamleader of directeur boven je hebt die je inspanningen op waarde weet te stellen,” was zijn raad, want dat was zijn conclusie uit de studie van het onderwerp.
• De specialist heeft uitgebreid vragen gesteld, kort onderzocht en allerlei verdere onderzoeken voorgeschreven. Momenteel verzamel ik moed voor mijn lactose- en fructose-thuistesten. Ik hoop dat ik het fysiek ga aankunnen. Als ik die enorme zak poeder zie die ik moet oplossen en even rap opdrinken om daarna te meten wat er gebeurt… Er is niet meer zo veel over dat ik goed verdraag. Ik varieer zo goed mogelijk met die voedingsmiddelen. Er hangt een hele waslijst van te vermijden dingen bij prikkelbaredarmsyndroom op de frigo, daar was de arts blijkbaar al wel zeker van. Daaruit blijkt dat ik het de laatste maanden echt wel verschrikkelijk fout heb zitten doen. Veel rauwe groenten, curry’s enzovoort. Mijn inwendige onderzoeken zijn trouwens voor begin december. De huisarts vond dat een goed teken, omdat er bij vermoeden van iets ernstigs niet zo lang zou worden gewacht. Dit is dus niks ernstigs. Ik heb supplementen met goeie darmbacteriën en een kuur van een maand om beter te verteren. In combinatie met eens een week 100% glutenvrij zijn mijn darmen wel gekalmeerd – ik wist al lang dat dat (samen met permanente stressreductie) zou helpen tegen lekkende darmen maar het was er nog nooit van gekomen. Het is niet evident om opgefokte standaardtarwe helemaal te vermijden. Maar ik ga het wel proberen doorzetten. Ik weet niet wat ik moet doen als ik nog eens ergens lekkere verse pistoleekes en een stuk taart voorgeschoteld krijg. Want suiker en melk had ik al compleet geschrapt. Wat vind ik deze uiteenzetting saai, zielig en oud klinken.
• Maar ik heb ontdekt dat emotionele spanning ook oprispingen uitlokt en dat afschuwelijke gewurgde gevoel geeft. Vandaag was er bijvoorbeeld een begrafenis. En gisteren ontdekte ik dat mijn “aandoening” wel eens hoogfunctionerend autisme zou kunnen zijn, dankzij een site waar ik toevallig op terecht kwam. Hopelijk is het een laatste puzzelstukje. Want hoogbegaafd en hooggevoelig en getraumatiseerd, allemaal goed en wel, maar deze afbeelding dekt pas helemaal de lading:
  

Gewoon een beetje oververmoeid (2)

Om vaktermen te gebruiken, was mijn draaglast alweer een hele tijd groter dan mijn draagkracht. Ik ken de signalen wel zo’n beetje, een half jaar slecht slapen wil bijvoorbeeld al wel wat zeggen, al is dat helaas niet uitzonderlijk voor mij. Alarmerendere tekenen zijn samen te vatten in het woord “prikkelbaar.” Maar mijn darmen die compleet overhoop lagen en een vage buikpijn die me gepieker gaf over wat er mis kan zijn, waren de druppel.